Καλημέρα σας,

Σαββατιάτικο πρωί και παρόλη τη λιακάδα με έχει πιάσει μελαγχολία, όλα ξεκίνησαν με ένα παράδοξο τρόπο...γιατί άκουγα ένα καθόλου μελαγχολικό τραγούδι.
Αυτή που περνάει του Δεληβορία, εντάξει ο ερμηνευτής έχει ένα πόθο μια λαχτάρα, αλλά και πάλι πρόκειται για ένα μάλλον εύθυμο τραγούδι.
Η μελαγχολία προήλθε από αλλού, όπως άκουγα την εξιστόρηση της βόλτας της κοπέλας, που περνά από σταδίου, Σίνα, κάνει βόλτες στο κέντρο της Αθήνας, θυμήθηκα τις δικές μου βόλτες και τις έχω πεθυμήσει πάρα πολύ.
Τα Σαββατιάτικα πρωινά στην Αθήνα σαν φοιτήτρια ήταν εντελώς διαφορετικά...και δεν πάει και τόσο πολύς καιρός...μια βόλτα στο κέντρο ακόμα και μόνη μου μου άλλαζε πάντα τη διάθεση. Λάτρευα να χάνομε στο πλήθος του Σαββατιάτικου πρωινού, να χαζεύω τα μαγαζιά να δοκιμάζω ρούχα που ποτέ δεν θα φορούσα, να παρατηρώ τον κόσμο. Να βολτάρω ανέμελη χωρίς σκοπό...
Δεν μιλώ για ανθρώπους που σίγουρα μας λείπουν, μιλάω για εκείνες τις στιγμές με τον εαυτό μου στο κέντρο του χάους της μεγαλούπολης που ένιωθα το παλμό της πόλης, που ένιωθα παιδί της σύγχρονης ζωής, του γρήγορου ρυθμού και ας ήμουν αντιφατική εικόνα, να βολτάρω και οι άλλοι δίπλα να τρέχουν.
Μου λείπουν αυτές οι μοναχικές στιγμές και λυπάμαι γιατί μάλλον ποτέ δεν θα τις ξαναβρώ...όσες φορές και να πάω στην Αθήνα, δεν θα ναι πια το ίδιο γιατί θα μαι επισκέπτης και οι συνθήκες δεν θα με κάνουν να έχω ανάγκη τις βόλτες μου...
Να σαι καλά ρε Φοίβο, που μου φέρες ωραίες θύμισες και ας μελαγχόλησα..


Σας φιλώ
καλό σαββατοκύριακο


Υ.Γ μεγάλο μένος σήμερα για τον διορθωτή...μα να μην έχει τον Δεληβορία;;;;